Το παρόν άρθρο έχει χαρακτήρα ιστορικό και όχι πολιτικό. Σκοπός μας η αναζήτηση της Αλήθειας για μία περίοδο που έχει παραδοθεί στη λήθη, στα ασύστολα ψεύδη και στην καθεστωτική προπαγάνδα.Χρησιμοποιώ τον όρο «καθεστωτική», γιατί η λεγόμενη γενιά του πολυτεχνείου είναι σήμερα καθεστώς.
Σε αυτήν ανήκουν τα λαμόγια που διέλυσαν τη χώρα, τα οικονόμησαν χοντρά στις πλάτες του ελληνικού λαού και συνεχίζουν να παρασιτούν εις βάρος του από τα ανώτατα κλιμάκια της διεφθαρμένης εξουσίας. Γνωρίζω εκ των προτέρων πως οι πολιτικοί αντίπαλοι του Λαϊκού Συνδέσμου θα χρησιμοποιήσουν το παρόν κείμενο για να με υβρίσουν προσωπικά και να συκοφαντήσουν το κόμμα που εκπροσωπώ. Παρακαλώ λοιπόν τις φυλλάδες και τα κανάλια που σκοπεύουν να ασκήσουν κακόβουλη κριτική, να δημοσιεύσουν παράλληλα ολόκληρο το άρθρο μου – όχι μόνο «πετσοκομμένα» αποσπάσματά του – όπως ορίζουν οι βασικοί κανόνες της δεοντολογίας.
Φέτος δεν σκόπευα να ασχοληθώ με το πολυτεχνείο. Κάθε φορά που λέω μία λέξη σχετικά με τα τότε γεγονότα, αυτομάτως όλο το Σύστημα ξεσπά σε άναρθρες κραυγές: «προκλητικοί οι Χρυσαυγίτες, αμετανόητοι, χουντικοί, νοσταλγοί του παρελθόντος, πολιτικά φαντάσματα» και πάει λέγοντας. Άλλαξα γνώμη βλέποντας το δελτίο ειδήσεων του Star το Σάββατο 15 Νοεμβρίου. Αρχικά είχε ενδιαφέρον το υμνολόγιο του πιο συστημικού τηλεοπτικού σταθμού προς την ΚΝΕ. Δεν υπάρχει χειρότερος διασυρμός για έναν κομμουνιστή απ’ το να διαφημίζεται από την φωνή της πλουτοκρατίας. Στη συνέχεια ο ρεπόρτερ ρώτησε έναν μακρυμάλλη μεσήλικα, γιατί πήγε τα παιδιά του στο πολυτεχνείο. «Για να μάθουν ιστορία» απάντησε με φυσικότητα ο τύπος. Όταν όμως ήρθε η ώρα να ερωτηθούν τα παιδιά (από 8 έως 10 ετών) αν ξέρουν τι γιορτάζουμε σήμερα, οι απαντήσεις ήταν αφοπλιστικές. Το πρώτο παιδί είπε απλά: «Δεν ξέρω τίποτα». Το δεύτερο προχώρησε ένα βήμα παραπέρα: «Είναι τότε που μπήκε μέσα το τανκς για να ηρεμήσει τα πράγματα». Φαίνεται πως η νέα γενιά Ελλήνων έχει ένστικτο. Και εμείς, στα σχολικά μας χρόνια, στην γιορτή του πολυτεχνείου αδιαφορούσαμε (κάναμε κοπάνα, παίζαμε μπάσκετ κ.ο.κ.). Σήμερα, ο μεγαλύτερος μύθος του καθεστώτος της μεταπολίτευσης έχει οριστικά ξεφτίσει. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Μύθοι και Αλήθεια
Κατ’ αρχήν, στον χώρο του πολυτεχνείου δεν υπήρξαν νεκροί. Όποιος έχει αντίθετη άποψη ας απαντήσει με ονόματα και όχι με αφορισμούς. Όταν ο Μαγκάκης αποφάσισε να θεσμοθετήσει συντάξεις για τις οικογένειες των νεκρών φοιτητών, δεν εμφανίστηκε ούτε ένας δικαιούχος. Η περίφημη Ηλένια ήταν μοντέλο διαφήμισης σαμπουάν από κάποια σκανδιναβική χώρα. Ασφαλώς και σκοτώθηκαν άνθρωποι εκείνες τις ταραχώδεις ημέρες. Η τακτική του τότε καθεστώτος να βγάλει τα άρματα στους δρόμους ήταν απολύτως εσφαλμένη. Όταν τεθωρακισμένα οχήματα εφορμούν στην λεωφόρο Αλεξάνδρας και ο πολυβολητής γαζώνει τον αέρα με το 50άρι είναι δεδομένο ότι τα πυρά του θα χτυπήσουν κάποιον στην πλατεία Αμερικής, στα Πατήσια ή σε άλλη συνοικία. Ναι, υπήρξαν νεκροί από αδέσποτες σφαίρες. Ουδείς όμως εντός του χώρου του πολυτεχνείου ή στους πέριξ δρόμους. Ο υπουργός της κυβέρνησης Μαρκεζίνη, Σπύρος Ζουρνατζής, υποστηρίζει πως κατά την συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου για την αντιμετώπιση της εξέγερσης πρότεινε να σταλεί ένα ελικόπτερο και να ρίξει δακρυγόνα στους συγκεντρωμένους. Η απάντηση που έλαβε ήταν αφοπλιστική: αν έριχναν από αέρος δακρυγόνα – που προφανώς περιέχονταν σε μεταλλικές βομβίδες – υπήρχε κίνδυνος να χτυπηθεί κάποιος φοιτητής στο κεφάλι και να τραυματιστεί ή να σκοτωθεί. Έτσι η πρόταση απερρίφθη. Η εισβολή του AMX-30 στο κτίριο ήταν μία πολύ πιο ακίνδυνη – πλην όμως εξαιρετικά θορυβώδης – επιχείρηση. Λέω θορυβώδης, γιατί έγινε αμέσως πρώτη είδηση διεθνώς και στήθηκε γύρω της ένας ολόκληρος μύθος. Λέω ακίνδυνη, γιατί κανείς δεν στέκεται εμπόδιο στα τανκς, άρα κάθε φασαρία λήγει αναίμακτα. Εδώ όμως αξίζει να ανοίξω μία παρένθεση.
«Μπορεί ο άνθρωπος να σταθεί όρθιος απέναντι στα τανκς;»
Όταν ήμουν μικρός άκουγα συνεχώς από κάποιους μουσάτους δασκάλους την ιστορία με τους φοιτητές που ισοπεδώθηκαν από τα τανκς. Με απόλυτη φυσικότητα και αθωώτητα αναρωτιόμουν: «είναι δυνατόν να υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να σταθεί όρθιος απέναντι στα τανκς; που δεν φοβάται να αντιμετωπίσει την φωτιά και το ατσάλι;». Είχα ακούσει φυσικά για τον Πέτρο, το Γιόχαν και τον Φραντς στο γνωστό τραγούδι του Μάνου Λοΐζου, αλλά εκείνοι είχαν πολεμήσει στον «3ο παγκόσμιο πόλεμο» και όχι στο πολυτεχνείο. Λίγο αργότερα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και έλαβα την απάντηση που ζητούσα. Κάθε καλοκαίρι στην Μάνη αποτίουμε φόρο τιμής στον Λοχαγό Σωτήρη Σταυριανάκο, που πολέμησε στην Κύπρο το ‘74. Ο Σταυριανάκος ήταν ο ήρωας που στάθηκε εντελώς μόνος απέναντι στα τανκς. Όταν οι τούρκοι έμπαιναν στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ πανστρατειά (με τεθωρακισμένα, καταδρομείς, πυροβολικό και αεροπορία) ο Σταυριανάκος με μία διμοιρία του Λόχου Διοικήσεως επί τρεις ημέρες τους έφραζε τον δρόμο. Με γυμνά χέρια στην ουσία, χωρίς αντιαρματικά, χωρίς αεροπορική κάλυψη, χωρίς βαρέα όπλα και βολές πυροβολικού. Μόνο με τα τουφέκια των στρατιωτών του και την ελληνική ψυχή του. Όταν όλα είχαν τελειώσει, ο ήρωας αυτός βγήκε από το όρυγμά του, τράβηξε το 45αρι και βάδισε ενάντια στα τεθωρακισμένα. Πυροβόλησε τον οδηγό ενός Μ-48, που το κεφάλι του εξείχε από την θωράκιση. Την ίδια στιγμή, οι τούρκοι από τα διπλανά άρματα, τον θέρισαν με τα πολυβόλα. Σήμερα, που το καθεστώς συνεχίζει να συντηρεί τον μύθο του πολυτεχνείου, ελάχιστοι Έλληνες γνωρίζουν ποιος ήταν ο Λοχαγός Σταυριανάκος. Στην Κύπρο όμως θα επανέλθουμε σε λίγο. Τώρα θα ανοίξω δεύτερη παρένθεση και θα αναφέρω μία ιστορία προσωπική ή μάλλον οικογενειακή, σχετική με την νύχτα της 17ης Νοεμβρίου.
Μία «οικογενειακή ιστορία» από την 17η Νοεμβρίου 1974
Ένας θείος μου, ονόματι Γρηγόρης, συμμετείχε ενεργά στα τότε γεγονότα μαζί με τους καταληψίες, αν και δεν ήταν αριστερός. Πολύς κόσμος είχε κατέβει εκείνες τις μέρες στο κέντρο της Αθήνας χωρίς ιδεολογικό κίνητρο, έτσι απλά – από αντίδραση – και γιατί πάντα υπάρχουν άνθρωποι που αναζητούν την δράση, καίγονται να επαναστατήσουν, ακόμα και χωρίς αιτία. Μετά την εκκένωση του πολυτεχνείου σημειώθηκαν εκτεταμένα επεισόδια στην γύρω περιοχή. Αν και το κτίριο εκκενώθηκε αναίμακτα, στα πέριξ στενά, αλλά και σε σημεία πιο απομακρυσμένα έγιναν συλλήψεις και έπεσε πολύ ξύλο, ακόμα και πυροβολισμοί. Μία σφαίρα πέτυχε τον θείο μου, όχι όμως σε ζωτικό όργανο. Χρειάστηκε να νοσηλευτεί για κάποιο χρονικό διάστημα και παρ’ όλο που γλίτωσε τον κίνδυνο, υπήρχε πάντα ο φόβος της δίωξης και όλων των ταλαιπωριών που αυτή συνεπάγεται, ιδίως σε ένα στρατιωτικό καθεστώς. Την 18η Νοεμβρίου λοιπόν, νωρίς το πρωί, ένας Αξιωματικός του Στρατού εισέβαλε στον θάλαμο του νοσοκομείου που νοσηλευόταν. Στην θέα του άνδρα αυτού η θεία μου κατέρρευσε. Ο τραυματίας κατάλαβε πως είχε έρθει η ώρα του. Θα τον έκαναν πακέτο, θα έτρωγε πολύ ξύλο και ο Θεός ξέρει πότε θα τον άφηναν ελεύθερο. Μέσα στην ταραχή του λοιπόν δεν πρόσεξε μία λεπτομέρεια. Δεν ξεχώρισε το πρόσωπο του Αξιωματικού, πράγμα λογικό, καθώς το κεφάλι του καλυπτόταν σχεδόν μέχρι τα μάτια από το πηλίκιο. Μόλις βγήκε το πηλίκιο ο θείος ηρέμησε. Ο Αξιωματικός ήταν ο πατέρας μου, που υπηρετούσε τότε την θητεία του ως Δόκιμος Έφεδρος Ανθυπολοχαγός. Είχε μάθει από συγγενείς για τον τραυματισμό και είχε σπεύσει να δει πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση (ο πατέρας μου είχε μόλις αποφοιτήσει από την Ιατρική). Τελικά ο τραυματίας δεν συνελήφθη, ούτε και ασχολήθηκε κανείς μαζί του. Ούτε και εκείνος όμως εξαργύρωσε πολιτικά εκείνη την σφαίρα που θα μπορούσε να τον είχε σκοτώσει. Άλλοι γίνανε πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές, ευρωπαίοι επίτροποι κ.ο.κ., χωρίς να έχουν φάει σφαίρα, ούτε καν ένα απλό χαστούκι. Αρκεί που δήλωσαν «αντιστασιακοί», «εκφωνητές», ακόμα και κατά φαντασίαν «βομβιστές» για να θυμηθούμε το παράδειγμα του εθνικού ολετήρα Σημίτη, που διαφήμιζε ότι έβαζε βόμβες επί χούντας.
Τα «θανάσιμα εγκλήματα» του Παπαδόπουλου
Ένας ακόμη μεγαλύτερος μύθος λέει ότι «το πολυτεχνείο έδιωξε τη χούντα». Το πολυτεχνείο σε καμία περίπτωση δεν έδιωξε τη χούντα. Απλά έδωσε την αφορμή στον Ιωαννίδη να ρίξει τον Παπαδόπουλο και να επιβάλλει μία άλλη χούντα, πολύ σκληρότερη αν θέλετε. Έτσι, από πλευράς αποτελέσματος και αν δούμε τα γεγονότα υπό το πρίσμα της αριστεράς, έκανε τα πράγματα χειρότερα. Ο Παπαδόπουλος ως γνωστόν στόχευε στην επιστροφή στον κοινοβουλευτισμό, προωθούσε την διεξαγωγή δημοψηφισμάτων, είχε αν θέλετε πολύ πιο έντιμη στάση από τους σημερινούς διεφθαρμένους εξουσιαστές της Ελλάδος, που κάνουν λόγο για Σύνταγμα και δημοκρατία, αλλά κυβερνούν με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και κλείνουν στην φυλακή την Χρυσή Αυγή, γιατί τους παίρνει ψήφους. Ο Παπαδόπουλος όμως, πέραν όλων των άλλων είχε κάνει και δύο «μεγάλα εγκλήματα».
«Έγκλημα πρώτο»: ξεκίνησε τις εξορύξεις υδρογονανθράκων στο βόρειο Αιγαίο. Οι γεωτρήσεις στον Πρίνο είναι έργο της 21ης Απριλίου. Δυστυχώς η μεταπολίτευση αφάνισε οριστικά κάθε σχέδιο επέκτασής τους σε άλλα σημεία του βορείου Αιγαίου. Από την πρώτη στιγμή αντέδρασε σφόδρα ο αμερικανικός παράγοντας, που μέχρι σήμερα απαγορεύει στις ελλαδικές κυβερνήσεις να εκμεταλλευθούν τον ορυκτό πλούτο της χώρας μας. Η μόνη περίπτωση λοιπόν που η Ελλάς «κινήθηκε μονομερώς», έβγαλε πετρέλαιο, ξεκίνησε να παράγει ενέργεια, ήταν επί στρατιωτικού καθεστώτος και παρά τις οργισμένες αντιδράσεις της διεθνούς τοκογλυφίας.
«Έγκλημα δεύτερο»: ο Παπαδόπουλος αρνήθηκε να διευκολύνει τους αμερικανούς που έσπευσαν να υποστηρίξουν στρατιωτικά τους εβραίους κατά τον αραβοισραηλινό πόλεμο του 1973. Κάτι τέτοιο δεν θα το ξεχνούσαν ποτέ οι «γκάνγκστερς» (έτσι αποκαλούσε ο Παπαδόπουλος την κυβέρνηση των ΗΠΑ σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις του). Άλλωστε, ο επικεφαλής του στρατιωτικού πραξικοπήματος δεν λειτουργούσε ως πράκτορας των αμερικανών, σε αντίθεση με όλους του εν Ελλάδι πρωθυπουργούς μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αρχικά κατέλαβε την εξουσία εν αγνοία τους. Το ξημέρωμα της 21ης Απριλίου, όταν εκδηλώθηκε το πραξικόπημα, στην εν Αθήναις πρεσβεία και την CIA έγινε χαμός. Ο αμερικανικός παράγοντας είχε πιαστεί στον ύπνο, αφού σχεδίαζε ήδη το περίφημο «πραξικόπημα των στρατηγών», δεν πρόλαβε όμως να το εκτελέσει. Ο Παπαδόπουλος προσπάθησε αρκετά για να τηρήσει τις λεπτές ισορροπίες, ούτως ώστε να επιβιώσει η κυβέρνησή του. Καίριο ρόλο στις εξελίξεις έπαιξε ο ελληνικής καταγωγής (εκ Λήμνου) πράκτορας της CIA Gust (Gustav Lascaris) Avrakotos.
Gust Avrakotos vs. “motherfucker” Papandreou
Ο Avrakotos είναι το κεντρικό πρόσωπο της εξαιρετικής ταινίας “Charlie’s Wilson war” με τον Tom Hanks, που μπορείτε άνετα να δείτε, αν δεν έχετε ήδη δει. Η ταινία αφορά την συμβολή της CIA στην νίκη των Αφγανών έναντι των Σοβιετικών. Πάντως o Hoffman που υποδύεται τον Avracotos και μοιάζει με «ταβερνιάρη», δεν θυμίζει ιδιαίτερα το πραγματικό πρόσωπο, όπως αυτό εικονίζεται στην εικόνα που παραθέτουμε. Το σενάριο βασίζεται στο εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο “The Extraordinary Story of the Largest Covert Operation in History” του George Crile. Το βιβλίο αυτό φωτίζει άγνωστες πτυχές της μεταπολεμικής ιστορίας της χώρας μας, που για ευνόητους λόγους έχουν μείνει στο σκοτάδι. Αναφέρει για παράδειγμα την εντολή της αμερικανικής κυβέρνησης προς τον Παπαδόπουλο, να μην πειράξει τον Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά να του δώσει το αμερικάνικο διαβατήριό του και να του επιτρέψει να φύγει στο εξωτερικό. Ο αρχηγός της 21ης Απριλίου ακολούθησε κατά γράμμα την προτροπή των αμερικανών. Κομιστής του μηνύματος αυτού ήταν ο Gust Avrakotos. Όταν συνάντησε τον Παπαδόπουλο του είπε την εξής φράση: “Mr. President asks you to permit Papandreou to leave the country. Unofficially, as your friend, my advice is to shoot the motherfucker because he’s going to come back to haunt you”. Που σε ελεύθερη απόδοση σημαίνει: «Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ ζητά να αφήσεις τον Παπανδρέου να εγκαταλείψει την χώρα. Ανεπίσημα, σαν φίλος, σου λέω ότι πρέπει να εκτελέσεις τον μπάσταρδο, γιατί κάποια μέρα θα γυρίσει πίσω και θα σε κυνηγήσει».
Φυσικά ο Παπαδόπουλος δεν άκουσε τον ελληνοαμερικανό πράκτορα, όπως δεν είχε ακούσει παλαιότερα τον Λαδά, που υποστήριζε πως πρέπει να δολοφονηθεί ο Παπανδρέου και έπειτα η πράξη αυτή να αποδοθεί σε ακραία και ανεύθυνα στοιχεία. Επαναλαμβάνω πως απλά καταγράφω ιστορικά γεγονότα. Δεν λέω πως κακώς δεν δολοφονήθηκε ο Παπανδρέου. Τονίζω μόνο πως αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, τότε η σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας θα άλλαζε άρδην.
Την τελευταία φορά που αναφέρθηκα στα εν λόγω περιστατικά, οι κλέφτες και τα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ εξέδωσαν υβριστική ανακοίνωση εναντίον μου. Οι διαπλεκόμενοι άρχισαν πάλι τα παραμύθια και τις τερατολογίες σε κανάλια και φυλλάδες. Από τα πιο απλά («ο Κασιδιάρης ήθελε νεκρό τον Παπανδρέου») μέχρι τα πιο σύνθετα («ο Κασιδιάρης ήξερε τι γινόταν στις μυστικές συσκέψεις της 21ης Απριλίου από τον πατέρα του Χρήστου Παππά, Στρατηγό Ηλία Παππά»), αλλά και τα πιο βλακώδη («ο Κασιδιάρης ήθελε νεκρό τον Παπανδρέου, άρα η τακτική της Χρυσής Αυγής είναι να εκτελεί τους πολιτικούς της αντιπάλους»).
Από όλα τα παραπάνω κρατήστε ένα πολύ σημαντικό γεγονός, σκεφτείτε το και εξάγετε τα συμπεράσματά σας. Οι αμερικανοί ήθελαν πάση θυσία να μην πειραχτεί τρίχα του Ανδρέα Παπανδρέου, ενός παράγοντα που εμφανιζόταν ως κάργα αντιαμερικανός και Νο1 κίνδυνος για την παραμονη της χώρας μας στην δυτική σφαίρα επιρροής. Αργότερα ο Παπανδρέου επέστρεψε στην Ελλάδα και έγινε πρωθυπουργός με συνθήματα όπως: «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και «Έξω οι βάσεις του θανάτου». Όταν πήρε στα χέρια του την εξουσία έγινε το Νο1 φερέφωνο της αμερικανικής ιμπεριαλιστής πολιτικής. Επιστρέφουμε στα του πολυτεχνείου.
«Πανσπουδαστική» αρ. φύλλου 8: «350 οργανωμένοι πράκτορες της ΚΥΠ μέσα στο πολυτεχνείο»
Για το ότι ή εξέγερση ήταν υποκινούμενη από μυστικές υπηρεσίες μίλησε πρώτη η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα του Πολυτεχνείου, στο περιβόητο τεύχος 8 της «Πανσπουδαστικής» που σήμερα θάβεται σκοπίμως. Η Σ.Ε.Α. ήταν μία αριστερίστικη οργάνωση φοιτητών που είχε δημιουργήσει την περίφημη «αντι-ΕΦΕΕ», καθώς η επίσημη ΕΦΕΕ επί επταετίας ελεγχόταν από το καθεστώς. Στην Σ.Ε.Α. άνηκαν ασφαλώς και μέλη του ΚΚΕ, που τον καιρό εκείνο δρούσε και αυτό στην παρανομία. Ο παράνομος μηχανισμός του ΚΚΕ φάνηκε αρχικά να υποκινεί με όλες του τις δυνάμεις τα γεγονότα. Υπήρξε οργανωμένη κινητοποίηση οικοδόμων και λοιπών ομάδων με συγκρουσιακά χαρακτηριστικά από ολόκληρη την Αττική. Κατά την διάρκεια της εξέγερσης υπήρξαν αρκετές διαμάχες ανάμεσα στους καταληψίες του πολυτεχνείου και φυσικά πολλοί μίλησαν για σκοτεινό παρασκήνιο, ασφαλίτες και πράκτορες μυστικών υπηρεσιών και τελικά διαχώρισαν την θέση τους. Ας δούμε όμως τι έγραφε επί λέξει το περιβόητο τεύχος 8 της Πανσπουδαστικής: «Καταγγέλλουμε τη προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου την Τετάρτη, 14 του Νοέμβρη, 350 περίπου οργανωμένων πρακτόρων της ΚΥΠ με σκοπό να προβάλλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας γελοία και αναρχικά συνθήματα που δεν εκφράζανε τη στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνάμεις».
Με την μεταπολίτευση η καταγγελία αυτή θάφτηκε και ακόμα και αυτοί που είχαν διαχωρίσει την θέση τους έκαναν κωλοτούμπα ολκής, βλέποντας πως μπορούν πλέον να εκμεταλλευτούν την «υπόθεση πολυτεχνείο» για να αποκομίσουν τεράστια πολιτικά οφέλη. Το πιο ενδιαφέρον παρασκήνιο όμως δεν αφορούσε τους αριστεριστές και τους κομμουνιστές, αλλά τα ανώτερα κλιμάκια της στρατιωτικής κυβέρνησης. Όπως είπαμε, για τους αμερικανούς, ο Παπαδόπουλος ήταν πλέον ανεπιθύμητο πρόσωπο, λόγω της ανυπακοής του. Διέθετε όμως ακόμα τεράστιο λαϊκό έρεισμα. Η αλήθεια είναι ότι ο πολύς κόσμος πέρναγε μια χαρά επί 21ης Απριλίου και τα γεγονότα του Νοεμβρίου του 1973 δεν απασχόλησαν ιδιαίτερα την πλειοψηφία των πολιτών. Η μάζα συνήθως ακολουθεί τις εξελίξεις και υποτάσσεται σε όποιον κρατά τα ηνία της εξουσίας. Αρκεί μόνο να παρακολουθήσετε πλάνα από τα επίκαιρα της εποχής με ομιλία του Παπαδόπουλου στο «δημοκρατικό» Ηράκλειο της Κρήτης. Ούτε σε ομιλίες του Βενιζέλου προπολεμικά δεν κατέβαινε τόσος κόσμος και δεν υπήρχε ανάλογος ενθουσιασμός. Οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι, λίγο αργότερα άναβαν κεράκια στον Καραμανλή και έπειτα αποθέωναν τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Τις ωφελείται…;
Οι μόνοι που κέρδισαν από την «εξέγερση του Πολυτεχνείου» ήταν ο Ιωαννίδης και η ομάδα του και κυρίως ο αμερικανος παράγοντας που απαλλάχτηκε από τον Παπαδόπουλο, τον οποίο και αδυνατούσε να ελέγξει απόλυτα. Το τρίτο «έγκλημα» του Παπαδόπουλου ήταν ότι δεν άκουσε τις προειδοποιήσεις των συνεργατών του. «Ο Μίμης είναι αρσακειάδα» απαντούσε σε όσους του εφιστούσαν την προσοχή στις συνωμοτικές κινήσεις του Ιωαννίδη, του πιο σκοτεινού προσώπου της επταετίας, που τελικά παρέμεινε σκοτεινό και μετά θάνατον. Σίγουρα ο «Μίμης» διέθετε εξαρχής την απόλυτη εμπιστοσύνη του ξένου παράγοντα, λόγω και της στενής του σχέσης με τα εβραϊκό στοιχείο (η σύζυγός του ήταν εβραϊκής καταγωγής). Έτσι, λίγους μήνες μετά το πολυτεχνείο ήρθε ο Αττίλας και η προδοσία της Κύπρου. Τότε οι άνθρωποι της CIA που διατηρούσαν υψηλές θέσεις στο καθεστώς, με αιχμές του δόρατος τους αρχηγούς των τριών Όπλων, λειτούργησαν ρολόι. Δεν ήταν όμως οι μόνοι που πρόδωσαν την Πατρίδα. Μέχρι σήμερα ο φάκελος της Κύπρου παραμένει κλειστός. Άρα σίγουρα υπάρχουν μυστικά του τωρινού καθεστώτος που δεν πρέπει επ’ ουδενί να αποκαλυφθούν. Αν ήταν υπεύθυνοι μόνο οι χουντικοί για την προδοσία, τότε ο φάκελος θα άνοιγε και οι προδότες θα τιμωρούνταν παραδειγματικά. Αποκλείεται η «δημοκρατία» να προστάτευε τους χουντικούς, που έτσι κι αλλιώς πέθαναν στη φυλακή. Ο φάκελος της Κύπρου αποτελεί το πιο άθλιο και το πιο ένοχο μυστικό της μεταπολίτευσης. Αυτό το διαπίστωσα ιδίοις όμμασι όταν ζήτησα να λάβω όλα τα πρακτικά της πολύμηνης επιτροπής που διεξήχθη στη βουλή. Ο πρόεδρος της βουλής Μεϊμαράκης απλά εξαφανίστηκε. Τα πρακτικά έχουν θαφτεί, στοιχεία κρίσιμα για την μελέτη της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας έχουν εξαφανιστεί.
Ταπεινή μου άποψη, πως μόνο μία εθνική κυβέρνηση με πυρήνα την Χρυσή Αυγή μπορεί μία μέρα να αποκαλύψει την Αλήθεια. Μέχρι τότε, οι μαθητές στα σχολεία θα ακούνε ξανά και ξανά τις ίδιες φανταστικές ιστορίες από τους γραφικούς, μουσάτους καθηγητές τους για κάποιους φοιτητές χωρίς όνομα που «σαν ήρωες έπεσαν κάτω απ’ τα τανκς». Η γενιά του Πολυτεχνείου θα λύνει και θα δένει σε όλα τα κόμματα της κλεπτοκρατίας (Λαζαρίδης στη ΝΔ, Τζουμάκας στο ΠΑΣΟΚ, Δαμανάκη στην αριστερά και πάει λέγοντας). Τα λαμόγια της εξουσίας θα το παίζουν ήρωες και θα συνεχίζουν το φαγοπότι στην υγειά των κορόιδων. Τα κορόιδα, δηλαδή οι Έλληνες πολίτες θα αντιμετωπίζουν την ανέχεια και την παρακμή. Και όσοι πραγματικά αντιστέκονται θα ζουν την ζωή τους στην φυλακή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου